Ιδού λοιπόν η νεολαία που βγαίνει στους δρόμους, αγωνίζεται και διαμαρτύρεται για τον φόνο του 15-χρονου. Θα μου πείτε, άλλο οι διαμαρτυρίες και οι πορείες και άλλο η… αναβάθμιση του υπολογιστή μας.
Πριν λοιπόν κάψουν ολοκληρωτικά τα καταστήματα ηλεκτρονικών στη Στουρνάρη και αλλού, οι νεολαίοι μας φρόντισαν να ελαφρύνουν τις βιτρίνες τους. Laptops, κινητά, οθόνες υπολογιστών, τηλεοράσεις έκαναν φτερά. Σε κάποιες μάλιστα περιπτώσεις, όταν οι επόμενοι που κατέφθαναν δεν έβρισκαν τίποτε ηλεκτρονικό να πάρουν, έπαιρναν και τις καρέκλες. Ζήτω η Ελλάς!
Κι όμως, προς αυτούς ακριβώς τους νέους, που υποτίθεται ξύπνησαν από το λήθαργο και βγήκαν στους δρόμους για να ζητήσουν ένα καλύτερο αύριο από τη σημερινή κοινωνία που τους ωθεί, λέει, στον καταναλωτισμό, διάφοροι γελοίοι τύποι (δημοσιογράφοι, κομματάρχες και γενικώς διάφορες παθολογικά ηλίθιες τηλεπερσόνες) βγαίνουν στα παράθυρα της TV και δηλώνουν με δάκρυα στα μάτια την αμέριστη συμπαράσταση προς τον αγώνα τους. Ποιόν αγώνα αλήθεια;
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να διαμαρτύρεται κανείς και φυσικά εμείς διαλέξαμε το σπάσιμο, τους βανδαλισμούς και τις λεηλασίες. Είναι στο αίμα μας βλέπετε. Ο Ελληνάρας δεν σηκώνει και πολλά πολλά, είναι τσαμπουκάς. Λίγο να τον τσιγκλίσεις, θα τα σπάσει όλα.
Η αλήθεια είναι ότι τα σημερινά παιδιά βρίσκονται σε τόσο βαθύ λήθαργο, κολλημένα σε μια οθόνη (κινητό, υπολογιστής, τηλεόραση) από τη βρεφική τους ηλικία, που όχι μόνο δεν νοιάζονται για το τι συμβαίνει γύρω τους, αλλά είναι έτοιμα να προβούν σε καταλήψεις, πορείες, βανδαλισμούς και άλλα τέτοια ωραία, μόλις δώσει το σύνθημα ο εκπρόσωπος το κόμματος (μιλάμε για συγκεκριμένα κόμματα φυσικά – ο νοών νοήτω). Τόσα χρόνια έχουν κάνει καλά τη δουλειά τους τα κόμματα. Τους έχουν του χεριού τους.
Φυσικά δεν κατηγορώ τα ίδια τα παιδιά. Αυτά ποτέ δεν φταίνε σε τίποτα. Κατηγορώ τους γονείς και τους δασκάλους και μόνο αυτούς. Όταν γυρνάς από τη δουλειά και αντί να μιλήσεις και να παίξεις με το παιδί σου, το στήνεις μπροστά σε μια τηλεόραση για να σε αφήσει ήσυχο, ποιος φταίει; Όταν είσαι δάσκαλος σε δημοτικό σχολείο και βάζεις εργασία στα παιδιά «γράψτε για το αγαπημένο σας σήριαλ» (ναι έχει συμβεί και αυτό), ποιος φταίει;
Και όταν αργότερα το παιδί σου μεγαλώσει και δεν σου δίνει σημασία, προτιμώντας να είναι χωμένο στην οθόνη του υπολογιστή, στην τηλεόραση ή στο κινητό, παρά να βλέπει τα μούτρα σου, ποιος φταίει; Εσύ φταις αγαπητέ μου. Και μην προσπαθείς τώρα να του αποσπάσει την προσοχή, μην του κλειδώνεις το Xbox στο πατάρι. Τώρα είναι πια αργά. Ας τα σκεφτόσουν όλα αυτά νωρίτερα.
Τι; Γιατί τα ισοπεδώνω όλα; Δεν ισοπεδώνω τίποτα. Βλέπω καθημερινά την συμπεριφορά και τη ζωή των νέων ανθρώπων (και των γονιών τους φυσικά, των Ελληναράδων που λέγαμε). Το να θες και να αγωνίζεσαι για ένα καλύτερο αύριο, είναι ζήτημα τη καθημερινότητάς σου και όχι μόνο όταν συμβαίνει κάτι συνταρακτικό, όπως αυτό που συνέβη τις τελευταίες μέρες. Πρέπει να το βιώνεις καθημερινά ως άτομο κι όχι να το εκφράζεις (υποτίθεται) μόνο στην ομάδα (δηλαδή στον όχλο).
Για να περάσω και στα γεγονότα αυτά κάθε αυτά, σε μια πολιτισμένη χώρα με βαθιά εμπεδωμένες αξίες, ο αστυνομικός θα συλλαμβανόταν, θα δικαζόταν και εάν ήταν ένοχος θα καταδικαζόταν και βέβαια οι όποιες πολιτικές ευθύνες θα καταλογίζονταν και το θέμα θα έληγε εκεί. Εδώ έπρεπε να βγούμε στους δρόμους και να αρχίσουμε να τα σπάμε. Γιατί; Απλούστατα διότι, ο Έλληνας δεν έχει καμία εμπιστοσύνη στο σύστημα, τη δικαιοσύνη, τους θεσμούς και αυτούς που τον κυβερνούν (αν και τους ψηφίζει βέβαια). Όχι μόνο δεν έχει εμπιστοσύνη σε αυτά, αλλά τα αγνοεί και τα περιφρονεί κιόλας. Περιφρονεί τους θεσμούς, τους νόμους και νομίζει ότι θα πρέπει αυτός ο ίδιος να αποδώσει δικαιοσύνη. Τά ‘χουμε πει εκατοντάδες φορές και θα τα λέμε ξανά και ξανά…
Κάπου διάβασα την απορία «Ο καπνός των μολότοφ, τα σύννεφα των δακρυγόνων, το πένθος για το παιδί, θα περάσουν· το σοκ θα καταλαγιάσει. Η Ελλάδα θα μείνει ίδια;» Πολύ φοβάμαι πως ναι. Τά ‘χουμε δει και στο παρελθόν, τα παραδείγματα είναι άπειρα… Ο Ελληνάρας δεν αλλάζει, δυστυχώς.
Την μοναδική άποψη που αγγίζει τις παραγματικές αιτίες των πρόσφατων γεγονόων το διάβασα στο Βήμα από τον καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης στο Yale κ Στάθη Καλύβα. Γράφει λοιπόν ο κ. Καλύβας: «…Στην πραγματικότητα αυτές οι αναταραχές αποτελούν σύμπτωμα βαθέων πολιτισμικών προβλημάτων και όχι κοινωνικών. Οι εξεγερμένοι νέοι δεν ανήκουν στις δυσπραγούσες τάξεις, δεν είναι φτωχοί, ή μετανάστες (όπως στη Γαλλία). είναι κατά το μεγάλύτερο μέρος, τυπικοί έφηβοι, παιδιά της μεσαίας τάξης.
Στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης αναπτύχθηκε ένα γενικό αίσθημα αντίστασης προς την εξουσία. Η πολιτική ανυπακοή, μαζί με τις βίαιες διαδηλώσεις και την καταστροφή της δημόσιας περιουσίας, είναι πάντα δικαιολογημένη, αν όχι ωραιοποιημένη. Η Αστυνομία έχει πάντα άδικο: αν αντιδράσει σκληρά είναι κτηνώδεις, αν όχι ανίκανη. Αυτή η τάση απεδείχθη ανθεκτική στο χρόνο και στα παγκόσμια γεγονότα, ενώ προωθείται και από τα μέσα ενημέρωσης. Όλες οι κυβενήσεις από τη δεκαετία του 1970 έμειναν άπραγες καθώς αναπτυσσόταν μια αναρχική υποκουλτούρα. Σε τακτά χρονικά διαστήματα και με αφορμή ποικίλα γεγονότα οι αναρχικοί επιδίδονται σε βίαιες διαδηλώσεις και προκαλούν εκτεταμένες καταστροφές.
Τέτοιου είδους πράξεις ενισχύονται από την παντελή απουσία κυρώσεων – ελάχιστοι συλλαμβάνονται και σχεδόν κανείς δεν τιμωρείται. Η συμμετοχή σε αναταραχές αντιμετωπίζεται ως μια διασκεδαστική, χαμηλού κινδύνου δραστηριότητα. Η Αστυνομία δεν διαθέτει συνεπή πολιτική ούτε επαρκή εκπαίδευση. Η πολιτική, πολιτισμική και πνευματική ηγεσία της Ελλάδας δεν δείχνει πρόθυμη να λάβει μέτρα κατά αυτής της αναρχικής υποκουλτούρας. Στην πραγματικότητα σε αρκετές περιπτώσεις, την υποκινούν ή και την επιδοκιμάζουν – κυρίως τα μικρά κόμματα της Αριστεράς, όπως και κεντροαριστερές εφημερίδες μεγάλης κυκλοφορίας.»
—————————–
Το τεράστιο Χριστουγεννιάτικο δέντρο στην πλατεία Συντάγματος έγινε στάχτη. Έτσι είναι: το καλοκαίρι καίμε τα αληθινά και το χειμώνα τα ψεύτικα δέντρα.
Άντε και του χρόνου…
Δημοσιεύθηκε από george 
Ο Ελληνάρας 