Άκουσον, άκουσον: Στην Ελλάδα του 2014 απαγορεύεται σε άτομα με προβλήματα στα πάνω άκρα ή προβλήματα όρασης να σπουδάζουν Φυσική. Μάλιστα. Έτσι επιβάλει λέει ο εσωτερικός κανονισμός του ΑΠΘ. Το ήξερα από πριν ότι ζω στη χώρα του παραλόγου. Έτρεφα όμως πάντα μια κρυφή ελπίδα ότι κάτι μπορεί να γίνει, κάτι να αλλάξει βρε αδερφέ. Κάτι τέτοιες ειδήσεις όμως που βγαίνουν στη δημοσιότητα συχνά πυκνά επιβεβαιώνουν πανηγυρικά ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ σε αυτή εδώ τη χώρα.
Το ΑΠΘ (το τμήμα Φυσικής για την ακρίβεια) λοιπόν μας λέει ότι τα εργαστήριά του δεν μπορεί να τα παρακολουθήσει ένας τυφλός. Και όντως έτσι είναι, ή για την ακρίβεια δεν μπορεί χωρίς βοήθεια, όπως δεν μπορεί χωρίς βοήθεια να περπατήσει στους δρόμους της Αθήνας ένας τυφλός, ή γενικά να κάνει ό,τι όσοι… τα έχουν τετρακόσια. Αναρωτιέμαι εάν τα εργαστήρια του Χημικού τμήματος μπορεί να τα παρακολουθήσει ένας τυφλός, τα οποία είναι πιο επικίνδυνα, ή ακόμα γιατί δεν έχουν ανάλογο κανονισμό άλλα τμήματα Φυσικής σε άλλα Πανεπιστήμια της Ελλάδας.
Αφού λοιπόν δεν επιτρέπουν στον 18-χρονο φοιτητή να φοιτήσει στο Πανεπιστήμιο που πέρασε γιατί του επέτρεψαν να δώσει εξετάσεις και να περάσει άραγε; Ας του το απαγόρευαν κι αυτό. Ας του έλεγαν: «εάν περάσεις στο ΑΠΘ δεν θα ξέρουμε τι να σε κάνουμε, διότι το Ελληνικό κράτος μας και οι φορείς του δεν έχει πρόβλεψη για άτομα με ειδικές ανάγκες. Γιατί δεν κάθεσαι σπίτι σου λοιπόν να μάθεις μια τέχνη, όπως κάνει όλος ο κόσμος σαν κι εσένα; Που μας θες και πανεπιστήμιο…»
Το παιδί όμως παρά τις δυσκολίες (ζούμε σε μια από τις πιο δύσκολες χώρες για άτομα με τέτοια προβλήματα, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;) έβγαλε το σχολείο μια χαρά, διάβασε και πέρασε στο πανεπιστήμιο και τώρα θέλει να σπουδάσει σαν όλους τους άλλους. Μόνο που στην Ελλάδα δεν είναι σαν όλους τους άλλους. Η χώρα αυτή κάνει ότι μπορεί για να ξεχωρίζει αυτούς τους ανθρώπους και να τους βάζει στο περιθώριο. Κι όποτε κάποιος (καλή ώρα) προσπαθεί να κάνει τη διαφορά και να προσπαθήσει να ζήσει σαν τους υπόλοιπους, γίνεται τρελός χαμός.
Μάλιστα, έπρεπε να παρέμβει ολόκληρος υπουργός ή ακόμα και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας (εκεί απευθύνθηκε η Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία) για να λυθεί το πρόβλημα, διότι το ΑΠΘ είναι δυσκοίλιο, δεν μπορεί να λύσει μόνο του τα προβλήματα (το οποίο το ίδιο έχει δημιουργήσει). Μα τι λέω τώρα; Εδώ δεν μπορούν να λύσουν τα προβλήματα των σκουπιδιών τους, θα λύσουν αυτό το ουσιαστικό πρόβλημα; Που νομίζω ότι ζω;
Ποια δυσκολία στην παρακολούθηση των εργαστηρίων και αηδίες μας λένε. Στην πραγματικότητα αυτό που τους ενδιαφέρει είναι μην και ξεβολευτούν, μην κουραστούν λίγο παραπάνω. Είναι γερά βιδωμένοι στις καρέκλες τους και δεν τους κουνάει κανείς. Και φυσικά τους ενδιαφέρει και μόρφωση, η εκπαίδευση και η μεταλαμπάδευση γνώσης και όλα αυτά τα ωραία που θυμούνται να αραδιάσουν κάθε φορά που ανακύπτει ένα θέμα που τους αφορά και τους θίγει (αυτούς και τις καρέκλες τους).
Άλλα πανεπιστήμια σε άλλες πόλεις δεν έχουν τέτοιους περιορισμούς και επιτρέπουν σε φοιτητές με ειδικές ανάγκες να φοιτούν. Φαίνεται ότι αυτά δεν έχουν τα σούπερ ντούπερ εργαστήρια επιπέδου NASA που έχει το ΑΠΘ. Και μάλιστα το ΑΠΘ ήθελε να ξαποστείλει τον 18-χρονο σε άλλο πανεπιστήμιο για να γλυτώσει από τον μπελά που του προκάλεσε.
Και φυσικά μετά το σάλο που προκάλεσε το θέμα του 18-χρονου, ο κύριος πρύτανης αναγκάστηκε να δηλώσει ότι θα βρεθεί λύσει για να φοιτήσει στο ΑΠΘ.
Ακούστε μάλιστα τι πρότεινε:
Είτε, λέει να φοιτήσει στο τμήμα Μαθηματικών, αντί του τμήματος Φυσικής, και στη συνέχεια να κάνει μεταπτυχιακό σε θεωρητικό κλάδο της φυσικής.
Μα δεν θέλω θεωρητικό. Ότι θες εσύ θα σπουδάσω δηλαδή, βρε άχρηστοι; Πως δεν του πρότειναν να σπουδάσει κάτι άλλο άσχετο; Ιστορία ας πούμε που είναι και εντελώς θεωρητικό αντικείμενο;
Είτε λέει να συγκροτηθεί επιτροπή που θα αποτελείται από καθηγητές του τμήματος Φυσικής και στην οποία θα συμμετάσχει και ο καθηγητής Φυσικής του Λυκείου του μαθητή, με σκοπό να εξειδικεύσει τις ανάγκες που πρέπει να καλύψει το πανεπιστήμιο σε υποδομές, εξοπλισμό, τεχνογνωσία και εξειδικευμένο προσωπικό, προκειμένου να τού δοθεί η δυνατότητα να παρακολουθήσει τα εργαστηριακά μαθήματα.
Ουάου. Εάν συγκροτηθεί επιτροπή (με αμοιβή ή αφιλοκερδώς;) τα προβλήματα λύθηκαν ως διά μαγείας.
Ε λοιπόν πιο δημοσιοϋπαλληλικές προτάσεις δεν έχω ξανακούσει, γιατί αυτό είναι τα Ελληνικά πανεπιστήμια: δημόσιοι, γραφειοκρατικοί και δυσκοίλιοι οργανισμοί.
Τελικά λέει μετά από παρέμβαση του υπουργού, ο 18-χρονος θα φοιτήσει στο ΑΠΘ, αντί να τους ρίξει μια μούντζα και να πάει αλλού – βλέπεις οι γονείς του, επίσης τυφλοί, δεν ήθελαν το παιδί να πάει σε άλλη πόλη, γιατί θα αντιμετώπιζε περισσότερες δυσκολίες – και ο πρύτανης αυτό ακριβώς τους πρότεινε. Το πώς θα τα κατάφερνε μόνος του χωρίς τους γονείς του ούτε που του πέρασε από το μυαλό.
Θα φοιτήσει έχοντας έναν εξειδικευμένο συνοδό για να τον βοηθά στα εργαστήρια όπου χρειάζεται. Αποφασίστηκε δηλαδή το προφανές. Και έπρεπε να περάσουν δύο ολόκληρα χρόνια και την απόφαση να πάρει ο Υπουργός.
Αναλογιζόμενος όλα τα παραπάνω μου έρχεται στο μυαλό ένα σύνθημα που βλέπω σε διάφορες αφίσες στους δρόμους που λέει: όχι στην αξιολόγηση.
Φυσικά και δεν θέλουν αξιολόγηση, γιατί αν αξιολογηθούν τους περιμένει ο πάτος!
Δημοσιεύθηκε από george 
Ο Ελληνάρας 