Ζήτω! Πήραμε το πρωτάθλημα

 

Μπορεί να μην πήραμε ξανά το Ευρωπαϊκό (μα καλά ήταν ποτέ δυνατόν; ), αλλά πήραμε το πρωτάθλημα της ακρίβειας και της αισχροκέρδειας.

Μια χαρά τα λέει η αφίσα, αλλά με συλλαλητήρια δεν λύνονται τα προβλήματα σαν και το συγκεκριμένο.

Είναι κάτι σαν το περσυνό συλλαλητήριο κατά των πυρκαγιών, όπου όλοι οι Ελληνάρες, κατέβηκαν στο σύνταγμα και είπαν ένα βροντερό όχι στις πυρκαγιές και μετά πήγαν σπιτάκι τους και συνέχισαν ήσυχοι τη ζωούλα τους, καμαρώνοντας για το πόσο ακτιβιστές είναι.

Τα προβλήματα της ακρίβειας λοιπόν δεν λύνονται με συλλαλητήρια, αλλά με μποϋκοτάζ. Αλλά όπως είπαμε και σε άλλο κείμενο, αυτή την λέξη δεν την γνωρίζει ο Ελληνάρας. Αυτός πάει σαν το πρόβατο και αγοράζει ότι του πασάρουν χωρίς να ενδιαφέρεται πραγματικά για το εάν τον κλέβουν. Τις προάλλες είχε, λέει, μποϋκοτάζ στο γάλα άνω του 1 ευρώ. Στο σουπερμάρκετ που πήγα είδα τους καταναλωτές να αγοράζουν μετά μανίας τα γνωστά Ελληνικά γάλατα του €1,5 και άνω.

Ε μα τι; Είναι δυνατόν να αγοράζουν γάλα από γελάδες που τις λένε… Χέλγκα (οι οποίες βόσκουν ελεύθερα στα λιβάδια της βόρειας Ευρώπης); Δεν πα να κάνει και ένα και ενάμιση ευρώ το γάλα, τι σημασία έχει αφού είναι Ελληνικό. Αυτό είναι το πιο σημαντικό για τον Ελληνάρα. Αυτός όπως είπαμε είναι εθνικά υπερήφανος και δεν θέλει ξένα προϊόντα στο τραπέζι του.

Τρεχάτε λοιπόν κορόιδα στα συλλαλητήρια που σας καλούν. Βροντοφωνάξτε όχι στο ένα και όχι στο άλλο, ανάλογα με το τι θα σας πουν αυτοί που κρατούν τις ντουντούκες. Τα λέγαμε και πέρυσι, θα τα ξαναπούμε και του χρόνου και του παραχρόνου.

Σε αυτή τη χώρα δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ τίποτα. Διότι πολύ απλά δεν το θέλουν ούτε οι κυβερνώντες, αλλά πολύ περισσότερο, ο απλός κόσμος. Και όποιος νομίζει ότι ο Έλληνας αντιδρά σε ότι (νομίζει) ότι τον καταπιέζει, είναι το λιγότερο αφελής. Η αντίδραση δεν γίνεται μια φορά το χρόνο όταν κατεβαίνουμε στους δρόμους, αλλά πρέπει να είναι τρόπος ζωής και να γίνεται σε κάθε ώρα και κάθε στιγμή.

 

Δεν πρόκειται για απαισιοδοξία, αλλά για μια πραγματικότητα που βλέπω καθημερινά στα «χαμένα» βλέμματα των ανθρώπων που συναντώ στο δρόμο.